In Eenvoud ligt de Grootste Kracht

 

Hoe is het om vrouw te zijn met een Indische identiteit?

Zondag 3 april, dat dit een speciale dag vol met toevalligheden zou zijn, dat wist ik. Maar een typisch Cruijffiaanse uitspraak luidt: toeval is logisch, dus laat ik komen wat komt.

Op deze dag nam ik deel aan een workshop Transcultureel Systemisch Werk en dan speciaal voor de vrouw met de Indische identiteit. Ik keek er naar uit, al weken. Enerzijds wist ik niet wat ik er van moest verwachten, maar anderzijds had ik als coach sterk het gevoel dat dit is wat ik zocht. Dat het bij mij past en dat ik er niet veel voor hoef te doen om het te voelen en dan te begrijpen. En dat juist op haar geboortedag, de dag dat mijn grootmoeder voor het eerst het zonlicht zag in het mooie voormalig Nederlands Indië. Het is dus geen toeval. De vrouw van wie ik de Indische genen heb, via mijn moeder uiteraard. Maar zonder haar was ik hier niet. Zonder haar had ik niet die bagage, die gemixte cultuur heet. Die Indische identiteit in het voor haar ‘koude’ Holland. Ik die hier geboren ben maar met de ‘erfenis’ van mijn voorouders en dan toch in het bijzonder van mijn prachtige grootmoeder.

Ik reed op tijd weg nog steeds met dat bijzondere gevoel. Ik was op tijd, ik ben duidelijk geen djam karet type. Dat moet dan mijn Nederlands deel in mij zijn. Op tijd en het liefst iets voor tijd op een afspraak. Er prat op gaan dat ‘wij Indo’s eigenlijk nooit op tijd ergens kunnen zijn’ heb ik niet. Of dat erg is? Welnee, maar het zegt al meteen iets over die gespletenheid. Bij het parkeren zag ik in mijn ooghoek een drietal gezellig kwetterende dames. Indische dames, welteverstaan. Die kom ik later vast nog wel tegen.

De workshop werd gehouden in een voormalige kazerne. Ik ontmoette aldaar de andere deelnemers en nam plaats. Door de Indische touch van batikkleedjes hier en daar, brandende kaarsjes, muziek en boeken was het een welkom ontvangst. Senang dus! Met het binnenwandelen van inderdaad die drie Indische dames was de groep compleet. En ja, het ging gemakkelijk, de ontmoeting. Misschien even onwennig maar vooral omdat wij Indo’s zijn. Dat Indisch deel dus. ‘Volgens mij ken ik jou ergens van of jouw naam komt me zo bekend voor’. En op het moment dat de spekkoek tevoorschijn werd gehaald, wisten we het eigenlijk allemaal zeker. Het ijs was gebroken, dus kon de workshop beginnen.

Het opgroeien in meerdere culturen is een verrijking, maar brengt ook verwarring met zich mee. Ik heb soms wel eens het gevoel, dat ik niet weet waar ik bij hoor. En tegelijk kun je je afvragen of je ergens bij zou moeten horen. Is dit mijn Nederlandse deel of dat Indische in mij dat maakt dat ik zo reageer? En wat gebeurt er waardoor die ander mijn reactie niet kan plaatsen, terwijl ik het van huis uit wel zo herken? Waarom blijf ik het zo lastig vinden om het zo te zien zoals ik het van binnen voel maar zeg ik het net even wat anders? Laat ik proberen concreter te zijn; waarom kan ik niet wat nuchterder of directer reageren dan ik misschien wel zou doen? Of hoe komt het dat ik zo goed lijk te begrijpen wat er tussen de regels wordt bedoeld? Of heeft direct zijn toch niet mijn voorkeur? Treed ik liever op de voorgrond of hoort die bescheiden houding écht bij mij? En ook hoe komt het dat ik wel zo gastvrij ben, maar dat het soms niet uitkomt en toch die eters met open armen blijf ontvangen? En in mijn geval waarom vind ik het echt veel prettiger om ergens op tijd te zijn? 

Maar wat zegt het vrouw zijn in de Indische familie? Hoe zien wij onze rol en meteen hoor ik mezelf zeggen ‘wij zorgen’ en dan met nadruk op Wij. Het komt er voor mij heel stellig uit en tegelijk vraag ik me dat even af. Waarom? Niet de andere karakatereigenschappen zoals onafhankelijk of zelfstandig die ook zeker veel zeggen over de Indische (voor)moeders, maar vooral toch dat “wij zorgen”. Ik weet niet of het precies op dat moment was, maar die duif op het dakraam was toch even weer een goona-goona momentje. Iemand leek ook even haar zegje te willen doen.

Structuur, planning en controle dat is ook zo’n dingetje. Hebben de meeste Indo’s dat niet dan? Adoeh, so riboet zou je kunnen zeggen. Of liever al soedah lamaar hoor ik sommigen al denken. Liever geen kaders, geen grenzen stellen. Of is het geen mening durven of willen geven en liever maar confirmeren aan de ander? Denken dat je dan niet moeilijk doet, maar dat eigenlijk het besluiteloos zijn ook niet altijd even prettig is? Maar van wie komt dan die gestructureerdheid? Natuurlijk is daar je eigen karaktervorming. Waar die vandaan komt en hoe die verbintenis er blijkt te zijn met je voormoeder is een mooi en enigszins verklaarbaar gegeven. Je herkomst maakt wie je bent. Hoe werkt dat in het systeem met die Indische achtergrond?

Zo’n dag als vandaag zet mij nog meer aan het denken. Wie ben ik met deze mooie bijzondere bagage? En hoe geniet ik verder van mijn leven als 2 e generatie Indo in het land waar ik geboren ben zonder mijn Indische achtergrond te verloochenen? Het brengt vragen met zich mee en geeft antwoorden waar ik soms even geen uitweg mee weet. Maar wat ik wel weet is dat ik trots ben op het Indisch zijn.

We namen afscheid van elkaar zoals als ‘echte’ Indische dametjes betaamt. Met een big hug en een tot weerziens gebaar. Onderweg in mijn auto liet ik deze dag weer even de revue passeren en vroeg ik me af wat het verder met me deed. Het opgroeien met meerdere culturen, het hebben van dat zogenaamde dubbele paspoort is een verrijking voor jezelf. The best of both worlds! En dat je tegen de mooie dingen des levens aanloopt, waarbij je soms ook tegen tegenstrijdige zaken aanhikt, kan wat lastig zijn. En ineens popt er een andere interessante vraag in mij op? Hoe is de belevenis over een paar jaar wanneer de volgende generatie zich afvraagt waar zijn of haar voorouders vandaan komen en wat voor een invloed dat op hun heeft? Ik krijg een soort benauwd gevoel van binnen. Niet zo zeer van angst maar meer van hoe wijds dit vraagstuk eigenlijk voelt. Zal het ze boeien of zal het ze koud laten? Diep in mijn hart weet ik dat het het eerste zal zijn. Van die Indische roots laten je nooit los.

Selamat!

Laureen Paling

©Kracht van Eenvoud
www.krachtvaneenvoud.coach
15 april 2016

 

E-mail